“Onze Koning lijkt mij een geschikte peer waarmee je prima kan lachen of een avondje doorzakken. Hij komt me over als een zachtaardig mens en een liefdevolle vader. Ik ken hem verder natuurlijk niet, dus wie zal het zeggen, maar hij lijkt me wel oké. Maar ja, kwalificeert hij zich daarmee als koning? Dat is natuurlijk de grote vraag.
Laatst was ik in mijn stad op de uitslagenavond van de gemeenteraadsverkiezingen. Met een zeer matig smakend alcoholvrij biertje in de hand raakte ik in gesprek met een medebezoeker. We kwamen in het kader van de verkiezingen (niet geheel per ongeluk) op het onderwerp Koningshuis. De man meldde mij: “Ik ben ook geen fan van het Koningshuis, maar ik vind het onderwerp niet belangrijk genoeg om aandacht te geven. Er zijn zoveel andere zaken die belangrijker zijn. En hij ís nu eenmaal onze Koning, dus we moeten het ermee doen.” Ik was even stil. Het antwoord had ik al vele malen vaker gehoord. En het was niet zozeer dat ik niet wist wat ik moest zeggen, maar mijn stilte kwam voort uit het nog dieper indalende besef dat we iets in stand houden waar we eigenlijk niet meer achter staan.
De NOS meldde op Prinsjesdag 2021: “Vertrouwen in koning Willem-Alexander gedaald”. Slechts 44 procent van de Nederlanders gaf toen aan vertrouwen in hem te hebben. Op Koningsdag van datzelfde jaar was dat nog 57 procent. Vooral onhandige acties dragen hieraan bij, zoals een vakantie naar Griekenland tijdens de coronapandemie. Sterker nog: Telkens als het koningspaar in het nieuws komt, is er commotie. Bijvoorbeeld tijdens het EK voetbal toen ze tijdens een bezoek aan een Oranjestraat de coronaregels negeerden, vanwege de sluiting van een deel van Kroondomein Het Loo, of toen ze tijdens de Oekraïne crisis naar Lech gingen om te skiën. Dit werpt de vraag op: hoeveel rare acties hebben we nog nodig voor bij ons het besef indaalt dat het zo niet meer kan? Voordat we zeggen: Hij ís dan wel onze Koning, maar nú is het genoeg!
Het bij de Nederlander ontbreken van enige actiebereidheid is in die zin hoogst opmerkelijk. Zeker gezien de vele verzoeken om af te treden die onze bewindslieden (terecht of onterecht) naar het hoofd geslingerd krijgen. Of de publiekelijke veroordeling van bekende Nederlanders. Zelfs als het alleen al lijkt dat ze een fout hebben begaan, kunnen zij direct naar hun carrière fluiten vóórdat er ook maar één onafhankelijke rechter aan te pas is gekomen. Zolang de subjectiviteit hoogtij viert, legt de objectiviteit het blijkbaar af. Ook ten aanzien van het Koningshuis. En daar berust ik dan maar in. Van mij hoor je geen rationele argumenten meer. Deze jongen wacht zijn tijd wel af. Want vroeg of laat doet de Koning zeker iets dat de Nederlander hem écht niet vergeeft. Ondertussen hef ik het glas. Met een glimlach. “Op Willem Alexander! Het is een goeie jongen. Proost!””
Einde van de Oranjes betekend einde van het Nederlands Oranje elftal, oranje gebak, koningsdag, gezeur over de koning wel of niet, Net als met wakker dier, of alle milieu activisten die eisen stellen zal het nooit te nummer voldoende zijn met als resultaat, dan hebben we helemaal niets meer te zeiken. Als Nederlander willen we graag zeiken omdat we Nederlanders zijn. Dat maakt ons uniek of we nu een koning hebben of niet. Dus zeik lekker verder over wel of geen koning, als hij blijft of niet zeiken doen we toch wel weer..maar dan weer op een een of andere president die weer te kort aanblijft. Willen we dan weer een president die langer blijft zitten? Ja dan hadden we weer beter de koning kunnen laten zitten🙈…noot goed dus….
En nee de stelling klopt ook niet, want Rutte, Kaag, de Jonge en er zijn er meerdere!! Allemaal fouten begaan en ze zitten er nog sterker nog…ze zijn opnieuw gekozen! Nu vraag ik me af door wie…maar ze zitten er nog steeds!! Dus de stelling klopt niet!!
Nee de stelling klopt niet, want Rutte, Kaag, de Jonge en er zijn er meerdere!! Allemaal fouten begaan en ze zitten er nog sterker nog…ze zijn opnieuw gekozen! Nu vraag ik me af door wie…maar ze zitten er nog steeds!! Dus de stelling klopt niet!!
Wat me altijd intrigeert is, dat de von Amsbergs, of zo u wilt de zur Lippe- Biesterfeldts steevast Oranjes genoemd worden. En dat terwijl er ernstige twijfels bestaan of dat wel zo is. Annalen (leuk voor als je iets wilt opzoeken) zijn er niet, want men (wie zijn toch die ‘men’ ) heeft zich erbij neergelegd dat een monarchie stabieler is dan een republiek, en dus in stand gehouden dient te worden. En dat is volkomen onzin! Kijk maar naar onze oosterbuur Duitsland, niet bepaald een broeinest van revoluties, althans niet meer. Het grote verschil echter zijn de onkosten voor beide landen, de Duitsers zijn slechts een vijfde kwijt aan totale onkosten voor hun president, onze (niet de mijne) monarchie kost ons elke drie jaar ruim één miljard volgens Gerard Aalders!